In memoriam Pit Kerstens
Met veel mooie herinneringen en na een prachtig leven met elkaar, trekt Pit nu verder..
Erp, 6 augustus 1957 – Hoorn, 15 augustus 2022
Pit studeerde in 1983 af als basisarts en ronde zijn specialisatie af in 1995 aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. Daarna ging Pit werken als reumatoloog in Reade (Jan van Breemen Instituut) in Amsterdam. Ondanks zijn Brabantse “roots”, voelde Pit zich hier op zijn plek. Hij had veel plezier in het doen van wetenschappelijk onderzoek en droeg graag bij aan de opleiding van arts assistenten en reumaconsulenten. In zijn rol als medische stafvoorzitter was hij van grote waarde voor de organisatie. Ondanks zijn drukke gezinsleven en zijn fulltime baan, lukte het Pit om in 2003 te promoveren aan de Radboud Universiteit onder begeleiding van zijn promotor Prof. Leo van de Putte. Vanaf 2005 was Pit verbonden aan het Dijklander Ziekenhuis (Westfriesgasthuis) in zijn woonplaats Hoorn. Pit heeft, aanvankelijk alleen en later samen met Martijn Gerritsen en ikzelf, de reumatologie in West-Friesland een nieuw leven ingeblazen. Ook vanuit Hoorn bleef Pit nauwgezet participeren aan wetenschappelijk onderzoek en leverde zijn deel aan het BeSt onderzoek en de COBRA-light studie. Pit is ook altijd een trouw redactielid gebleven van het Nederlandse Tijdschrift voor Reumatologie onder leiding van zijn oud-collega en vriend prof. Willem Lems.
Pit was een integer mens, een doorzetter (“frappez toujours”) en een positief realist. Hij gaf je zijn vertrouwen en was heel loyaal. Hij oordeelde zelden over anderen en keek vooruit. Als arts was hij heel nauwgezet, wist veel, documenteerde veel en zette zich voor 100% in om zijn patiëntenzorg goed onderbouwd te doen. Deze bundeling van krachten waren niet altijd goed voor hemzelf, wat zich vaak uitte in lange werkdagen met veel voor- en nabereiding van zijn spreekuur, die overigens wel meestal op tijd liep. Pit hield er van om gezamenlijk ongehaast te puzzelen aan het bed van de patiënten (meestal aan het einde van de dag) waar wij in consult waren. Door zijn rustige respectvolle, nauwgezette en kundige houding waren zijn patiënten vaak zeer tevreden.
Op 17 maart 2013 kreeg Pit tijdens zijn passie sportfietsen, uit het niets een hartstilstand in een afgelegen West-Friese polder. Wonder boven wonder werd dit gezien door een professional uit het Dijklander Ziekenhuis. Nog geen half jaar later was Pit weer volledig aan het werk. Het incident zorgde voor een nog intensere band met zijn gezin, zijn collega’s en het leven. 17 maart werd nadien thuis gevierd als zijn tweede geboortedag en een reset van zijn leeftijd.
Pit was op zijn allerbest tijdens de vele teamuitjes en etentjes met zijn collega’s van team reuma. Wat kon hij hier van genieten en wat een prachtige en bijzondere dingen hebben we met elkaar gedaan. Voor zijn vroegtijdige afscheid van zijn werk gaven we Pit en zijn vrouw Mariël een mozaïekfoto van zijn laatste ziekenhuis portret met hierin verwerkt 16 jaar aan gezellige foto’s met team reuma (zie foto hieronder).
Wij danken Pit en zijn gezin, dat we van hem mochten genieten en leren. We missen hem nu al. Gelukkig heeft Pit zijn kernwaarden; gezelligheid, elkaar “supporten” in goede en moeilijke tijden en er zijn voor elkaar ook al ben je het niet altijd met elkaar eens in ons familiare team achtergelaten.
Wij eren en herinneren hem als oprichter en “vader van team reuma” van het Dijklander Ziekenhuis.
Ramon Voorneman, namens “team reuma” Dijklander Ziekenhuis
Bij het vuurtorentje in Oosterleek, het lievelingsrustpunt van Pit zijn fiets rondes
Geplaatst op: 14-09-2022